“Mijn naam is Helena Sergooris (57) en ik ben klinisch biologe in het laboratorium van het AZ Lokeren en het AZ Nikolaas. Mijn job heeft niks te maken met handenarbeid. Dagelijks verricht ik pure intellectuele arbeid. Ik maak al zeven jaar lang mijn eigen lederwaren als hobby. Twee van mijn collega-laboranten kwamen naar het werk met een zelfgemaakte tas. Sindsdien is het beginnen kriebelen om dezelfde lessen te volgen als zij. Ik heb het jaren uitgesteld, met het excuus dat ik geen tijd had. Van zodra mijn drie kinderen volwassen waren, heb ik me ingeschreven. Het is iets compleet anders dan mijn job, want ik zit daar eens niet tussen dokters. Een andere omgeving is leuk en zeer ontspannend,” vertelt Helena Sergooris.
“Ik heb zes jaar les gevolgd aan het PVCO in Lokeren, volwassenenonderwijs. Het is een enorm populaire opleiding. Ik heb vernomen dat er zo’n 200 mensen op de wachtlijst staan. Mijn lesgever was Filip Cappoen, een man die dertien jaar voor Delvaux heeft gewerkt. Hij heeft ons geleerd om tot in de perfectie onze producten af te werken. Je mag het patroon van de befaamde Brillant van Delvaux gebruiken, als er meer dan zeven verschillen zijn met het originele patroon. Filip Cappoen had voor ons een patroon getekend: de tas was een centimeter breder, een centimeter lager en de gesp was anders. Je ziet uiteraard het verschil, maar je hebt wel een gelijkaardige en stijlvolle tas,” zegt Helena Sergooris.
“Ik heb thuis mijn eigen hobbykamer. Daar ligt mijn materiaal en ik bewaar er ook mijn afgewerkte lederwaren. Er is een stikmachine aanwezig, een toestel om leder te branden en een schalmmachine, om de randen van het leder te verdunnen. Het enige wat ik niet heb is een splitmachine, want dat kost handen vol geld. Ik kan nog steeds gebruik maken van de splitmachine op school,” vertelt Helena Sergooris.
“Ik hou alles voor mezelf. Dat is het leukste aan mijn hobby. Ook mijn kinderen, schoondochter en schoonzonen hebben een aantal zelfgemaakte accessoires. Ceinturen, brillenetuis, toiletzakken, portemonnees, reistassen, een luiertas, handtassen, enzovoort. Het is een bewuste keuze om mijn producten niet te verkopen. Ik werk fulltime en ik heb daar ook geen nood aan. Een ceintuur schommelt tussen de drie à vier werkuren, maar een luiertas neemt snel twintig à vijfentwintig uren in beslag. Er is dan nog niks gezegd over de kost van het materiaal. Ik heb eigenlijk niet veel geduld, maar voor deze hobby wel. Je hebt een mooi resultaat én een nieuwe tas die niemand heeft.”
Mauran Verniers
De auteur
