Militairen die op missie gaan. Het lijkt een ver-van-ons-bed-show, maar met de recente terreurdreigingen komt het toch dichter bij dan verwacht. Dat militairen er zelf voor kiezen wordt vaak gezegd en dat klopt ook deels. Maar de partners van militairen die kiezen er natuurlijk niet zelf voor. Hoe voelen zij zich daarbij?
Test je kennis
Thuisfrontdag
In Nederland zijn ze qua steun voor de thuisblijvers al verder gevorderd dan in België. Daar hebben ze namelijk een thuisfrontdag. Wat dat precies is ontdek je in het filmpje.
Wat als je man plots militair wordt
"Liefde is een werkwoord", dat wordt vaak gezegd. Als je partner een militair is, dan is het nog moeilijker. Ineens sta je er voor een paar maand alleen voor. De kinderen, het huishouden, ... Hoe doen ze dat? En nog belangrijker: hoe houden ze het vol zonder hun geliefde in de buurt.
Kristof en Maren hebben elkaar leren kennen dankzij Marens zus. Ze waren 17 en 21 jaar oud. Op dat moment had Kristof al twee jaar als militair gewerkt, maar had hij het leger verlaten. “Uiteindelijk ben ik op mijn 28ste teruggekeerd, omdat de werkuren aantrekkelijk waren.” In het begin moest Kristof telkens 24 uur werken en was hij vervolgens vier dagen thuis. Dat was ideaal, want het koppel had toen een kleine baby, Joppe. Alleen, Maren werkte full-time waardoor Joppe vooral door Kristof werd opgevoed. Uiteindelijk zijn er nog die buitenlandse missies bijgekomen.
Eerste missie
Voor Maren was dat wel wat wennen. “De eerste missie viel nog mee. Hij was samen met Patrick weg en zijn vrouw en ik zijn ook bevriend, dus hadden we elkaar. Dat was ook maar twee maanden. Maar de tweede keer was het heel onverwacht. Hij belde me op mijn werk en binnen de maand zou hij vertrekken. Toen had ik het wel zwaar.” Die missie was in de grote vakantie, waardoor Maren 24 uur op 24 voor de kinderen moest zorgen en alles alleen moest regelen.
Voor de kindjes was het ook even wennen. “In het begin is dat nog onwezenlijk. Dan beseffen ze elke ochtend opnieuw ‘ah ja, papa is weg’. Dan werk ik met een aftelkalender, elke dag mogen ze dan een kruisje zetten. Tussendoor werk ik dan ook met dingen om naar uit te kijken. Dan doen we in het weekend iets leuks. Ook skypen we dagelijks, soms zelfs drie keer. Joppe (het oudste kindje) belt soms zelf al met de GSM.”
Familie
Voor Maren was het te moeilijk om tijdens de missies van haar man te blijven werken. “De eerste missie ben ik fulltime blijven werken, maar dat was te veel. Tegen het einde van de missie zat ik er bijna door. Daarna heb ik mijn werk teruggeschroefd naar negentien uur per week. Zo ben ik er altijd als de kindjes thuiskomen. Ook hebben we hulp in het huishouden, zo ben ik altijd beschikbaar voor de kinderen.” Maren vindt dat ze hun papa al zoveel moeten missen, dus wil zij er zoveel mogelijk zijn voor hen.
Tussen het werk door probeert het koppel ook een momentje voor zichzelf te nemen, vooral als Kristof lang is weggeweest. “Wanneer hij terug was van zijn vorige missie, hebben we twee dagen een babysit gehuurd en zijn we eens naar de sauna geweest en eens naar Hasselt. We proberen dat wel bewust in te plannen.”
Ook de jaarlijkse skivakantie wordt zo geregeld dat ze met zijn allen kunnen gaan. “Dit jaar kwam Kristof net terug van een buitenlandse missie en moesten we direct vertrekken. Dat was wel even zwaar voor hem, nog maar net thuis na een missie van 3 maanden en alweer meteen weg.” Doordat ze met het hele gezin gingen viel dit uiteindelijk nog wel mee, hoewel ‘thuis’ wel werd gemist.
Guillaume (31) en Céline (29) hebben elkaar leren kennen toen ze nog in het middelbaar onderwijs zaten: “Op zo’n boerenfuif in een tent”. Op dat moment was hij uiteraard nog niet actief in het leger, maar de beslissing om in het leger te gaan zat er wel aan te komen: “Het zit een beetje in de familie. Mijn vader heeft ook altijd in het leger gezeten, dus ik heb eigenlijk nooit iets anders gekend als kind.” Toch maakte dat de keuze niet minder moeilijk. Aangezien ze net een huis hadden gekocht in een buurt waar ze beiden niemand kenden stond Céline er niet echt positief tegenover: “Maar je moet hem steunen hé”.
Kinderen
In het begin was Guillaume maar een paar keer op een jaar twee weken weg, uitzonderlijk eens drie weken. Maar door de terreurdreiging van de laatste jaren is dat systematisch beginnen opbouwen naar maandelijks twee weken weg en enkel nog in het weekend thuis.
“Het grote probleem is dat ik bijna nooit iets op voorhand weet. Ik heb mijn planning en die wordt dan vaak in de war gestuurd.”, zegt Céline. Twee kindjes opvoeden is een hele klus, zeker als Guillaume niet vaak thuis is. “We hebben er bewust voor gekozen om vroeg aan kindjes te beginnen. Zo zit ik niet altijd alleen als hij weg is.” Bij hun eerste kindje was hij bij elk onderzoek aanwezig. Bij hun tweede was dat niet zo makkelijk, er was een buitenlandse oefening gepland toen de bevalling was uitgerekend. “Maar ik zou nooit meegegaan zijn, de bevalling ging voor.”
Tijd
“Nu volg ik terug een opleiding binnen het leger dus ben ik enkel in het weekend en de schoolvakanties thuis.” Wanneer hij dan thuis is doen ze liever iets samen met de kindjes: “Ja, zij missen hun papa ook hé”. Af en toe gaan ze wel eens uit eten, maar dat is dan vaak met cadeaubonnen die bijna vervallen. In de grote vakantie maken ze telkens een reis met het hele gezin.
Wanneer hij voor een lange tijd weg is proberen ze wel wat contact te houden. “Skypen of videochatten is minimaal door een gebrek aan goede verbinding. Maar eens bellen of een sms’je sturen proberen we zoveel mogelijk te doen. Ook wanneer de kindjes iets speciaals doen met school proberen we een foto te sturen en dan krijgen we er soms eens eentje terug.”
Ongerust
Op de dode momenten mist Guillaume zijn gezin het meest, maar eigenlijk is missen een te groot woord. “Ik ben het al zo gewoon dat het niet meer echt missen is, ik vraag me dan wel eens af wat ze aan het doen zouden zijn.”
Met de toegenomen terreurdreiging kijkt Céline tegenwoordig ook niet meer naar het nieuws als hij weg is, dat zorgt voor te veel onrust. “Hoe minder ik weet hoe liever”, klinkt het. Ze herinnert zich nog goed dat Guillaume in Frankrijk op missie was, net toen daar enkele militairen werden aangevallen. Ze was toen acht maanden zwanger en doodongerust.
Diep vanbinnen sluimert bij Guillaume nog wel de droom om eens naar een echt oorlogsgebied te gaan, zoals Afghanistan of Irak. Maar Céline huivert al bij de gedachte dat hij dan nog langer van huis zou zijn. Ook het grotere risico zorgt ervoor dat ze daar niet voor te vinden is.
Remind me of home with a song
Muziek kan een manier zijn om herinneringen op te roepen. Ook bij militairen kan dit een manier zijn om eventjes te denken aan hun partner of gezin.
"Papa is onze grote held"
De kinderen missen hun papa uiteraard ook.
De opinie van een expert
Fase 1: Protestfase
Een twee weken durende periode van spanning, protest en boosheid als het nieuws bekend is dat de man terug op missie moet en de familie begint met de eerste voorbereidingen op het vertrek.
Fase 2: Fase van onthechting en ontvreemding
Dit vindt plaats de laatste dagen voor vertrek. De partners en familieleden nemen steeds meer afstand van elkaar. Het komende afscheid maakt hen bang en roept onzekerheden op. De gevoelens van verlies en verdriet barsten pas op het allerlaatste moment los.
Fase 3: Fase van emotionele desorganisatie
Bij het begin van het vertrek, als het vliegtuig opstijgt, begint de fase van emotionele desorganisatie. Gevoelens van verdriet en verlies worden vervangen door lang opgebouwde spanning en boosheid. Deze fase wordt getekend door neerslachtigheid of depressie, slaapproblemen… Deze fase kan tot zes weken aanslepen.
Fase 4: Fase van herstel en stabilisatie
Na zes weken komen de partnerrelaties of gezinnen terecht in de fase van herstel en stabilisatie. Het gevoel van verlies en verdriet ebt stilaan weg. Er komt een toestand van rust en vertrouwen in het dagelijks onderhouden van het huishouden.
Fase 5: Fase van anticipatie op de thuiskomst
Zes weken voor de terugkeer begint de fase van anticipatie van de thuiskomst: gevoelens van spanning en rusteloosheid. Ook het gevoel van verlies en waanhoop verschijnt opnieuw en de familie begint zich klaar te maken voor de thuiskomst van de militair. Gevoel van zowel angst als hoop staan tussen de euforie van de terugkeer.
Fase 6: Fase van de hereniging
De uiteindelijke herenigingsfase begint op de dag van de feitelijke gezinshereniging en duurt tot ongeveer zes weken na de thuiskomst. Een gezin wordt terug een gezin. Ze proberen terug aan elkaar aanwezigheid gewoon te worden.
Fase 7: Fase van reïntegratie en stabilisatie
Na zo’n 6 à 12 weken is het grootste deel van de verloren relatie teruggevonden. De gezinnen waarbinnen de hereniging goed verlopen is, kunnen opnieuw als een functioneel geheel beschouwd worden.
De auteur
